Krzak jaśminu

Pod moim oknem krzak jaśminu

w mrok wbija żądła aromatu

samotny - jakby wyzwolony z siebie

szalony - nocy ofiarował przyjaźń

 

Patrzę jak kuli się w mroku

jakby przepraszał za szaleństwo kwiaty

a przecież spełnia tylko swą powinność

wieczorem spłaca to co czerpie z ziemi

 

O gdybym ja umiał słowa kwiatami

rozbielić

poezję wonią sycić jak ty mroki nocy...

W pustym pokoju

Wieczór, drzewa mokre

dzień ucieka jak spłoszony zając

Z żółtych latarni malowane krzyże

W pokoju palma

nad stołem

parasol liści

osłania mnie jak chińskiego bożka

Słyszę głosy chłopców

już ich nie ma

Śmiech kolegów nad rzeką

Kamienną

Słucham - cisza w pokoju

Za oknem, szept deszczu

na liściach.

Serce

Każde serce jest dźwignią

odmierzającą czas życia

kotwicą utrzymującą statek

w bezpiecznym oddaleniu

 

Moje serce

jest jak pęknięta amfora

wydobyta z dna morza

 

Krzyk

postrzelonego w locie ptaka

źródło opowiadające

korzeniom sosen

o wiecznej tęsknocie ziemi.

Spacer z żoną po parku

Biel

iskry mrozu

słońce w twoich oczach

Jeszcze kryształowe gałązki

drzew świątecznych

Jakby zapomniane z daleka

Już nie bolesne, stopione z czasem

dotknęło przelotem twarz

nasz zimowy dzień mija

wrony nanizane na gałązki

jak korale na twojej szyi

miliard igieł w śniegu

milion w twoich oczach

my - obok siebie